DE EVACUATIE.

 

Betrokkenen; Man Piet (Petrus Hendricus) Scholte 33 jaar geboren op 13 januari 1911 te Schiedam.
Vrouw Truus Scholte de Koning 28 jaar geboren op 30 april 1916 te Vlaardingen en bij het begin van het dagboek 8½ zwanger van hun eerste kind.
 

Zondag 17 september 1944

 

Vandaag is het zondag, het is elf uur. We hebben al twee keer alarm gehad. Nu heeft het net weer geblazen. Er trekken ontzettend veel vliegtuigen over, allemaal in groepen van zes.

Daar gaat het licht uit en we zitten nu zonder stroom; gauw wat water erbij getapt en net toen we alles vol hadden, was ook die uitgeput.

Ik zei tegen Piet: "Laten we maar gaan eten, want wie weet wat er nog gaat gebeuren", en ja hoor we waren zowat half klaar, 't was bijna twee uur of daar kwamen de Engelschen vliegtuigen heel laag over en gooiden bommen. We vlogen de gang in. Ook Piet was bang. We dachten beslist, nu zijn er we er geweest, alles stond te dreunen.

Toen het afgelopen was kwam iedereen naar buiten, maar we moesten al gauw weer naar binnen, want er volgde een nieuwe aanval.

Zo ging het de hele middag door. Om een uur of vier hoorden wij dat de binnenstad zo vreselijk getroffen was en ja hoor daar kwamen de eerste vluchtelingen al de Geitenkamp op. Het is een vreselijk gezicht, kinderwagens met wat beddengoed, mensen half aangekleed. Ook Klarendal was erg getroffen en dat is een dichtbevolkte buurt met arbeidersmensen.

Zo werd het acht uur en donker; we zijn maar naar bed gegaan, want we wilden onze kaarsen sparen, voor als we ze soms 's nachts nodig hadden voor de a.s. baby.

In wat voor tijd wordt die verwacht, erger kon het al niet. Alle mensen kijken me met medelijden aan en toch geeft het me iets van sterkte, want ik ben lang zo bang niet.

Maar hoe zal alles aflopen? Zullen we er wel doorheen komen? Zullen we ons kind nog zien?

Afin, we zullen het maar aan Onze Lieve Heer overlaten, we kunnen verder toch niets doen. We bidden maar veel en dan zal alles wel goed komen.

Als de nacht nu maar rustig is, dan zijn we weer sterk voor de komende dag, wie weet wat die ons weer zal brengen?

 

 

Maandag 18 september 1944

 

Het is maandagmorgen zeven uur, we werden wakker door gepraat in de straat (we hebben wel aan een stuk door geslapen). Niemand ging naar zijn werk en wie toch ging kwam al gauw terug.

In de stad is het vreselijk, de kanonnen staan midden in de straat en de Duitsers schieten hele blokken huizen weg. Nog steeds komen er meer mensen uit de stad de Geitenkamp op, 't is te hopen dat we hier nog wat veilig zitten.

De hele dag is het rumoerig, de kanonnen bulderen, dan weer vliegtuigen in de lucht en dan gaat het weer hevig te keer.

Daar tussendoor vliegt iedereen naar de bakker en de kruidenier om nog te halen wat er te halen valt.

Mannen gaan met teilen en wasketels naar de huizen die wat lager liggen, want daar is nog water.

Gelukkig hebben wij een fornuis en kunnen we wat koken betreft nog even vooruit.

Het is net zondag, overal staan mensen te praten en je doet de hele dag niets. Dan sta je bij de een, dan bij de ander en zo gaat de dag om, wat een doelloos leven en wat zal het einde zijn?

Hoe zou het toch in Vlaardingen gaan en moeder denkt natuurlijk hoe is het in Arnhem en Breda, zouden we elkaar nog terugzien? Laten we het hopen.

We horen hier dat Rotterdam al Engels is en dan bent u er gemakkelijker afgekomen dan wij. In 1940 was het in Rotterdam erg en was het hier tamelijk rustig, maar nu zijn de rollen omgekeerd.

Afin, we gaan maar weer naar bed en zien wat morgen de dag weer brengt.

 

 

Dinsdag 19 september 1944

 

Het is weer net zo'n dag als gisteren, overal staan groepjes mensen en je praat maar en je doet eigenlijk niets. Ik ben een spreitje aan 't breien en dat doe ik soms uren achter elkaar. Ik voel me daar erg rustig onder. Nog steeds trekken mensen uit de stad hier naar toe. Het is een vreselijk gezicht, de een heeft veel, de ander weinig bij zich.

En de binnenstad is vreselijk, verschillende grote gebouwen zijn opgeblazen en verder is er ontzettend veel vernield, waar moet dat toch naar toe?

Als nu de Geitenkamp maar gespaard wordt, want er zijn duizenden mensen bijgekomen.

En hoe zou het toch in de andere steden zijn? Zouden die al vrij zijn of zitten die ook zoo in angst? Hoorden maar eens iets van thuis. Maar we zullen hopen dat Onze Lieve Heer ons spaart.

 

 

Woensdag 20 september 1944

 

Ziezoo, de nacht is weer om, eerst was het nog vreselijk kanongebulder, maar verder was het tamelijk rustig.

We slapen nu beneden in de kamer. Ik heb een bed geleend en Piet slaapt in een bed op de grond. Het ledikantje staat er ook bij en we wachten nu maar op de dingen die komen zullen. Ik zou aan de ene kant wel willen dat het kwam maar aan de andere kant, als je nu op bed ligt valt het niet mee.

Vanmorgen ging Piet er al weer vroeg op uit om water te halen. Hele rijen trekken er met wagen, met wasketels en teilen er op uit.

Er wordt weer gezegd: "Je kan aardappels krijgen op het land". Piet er op uit en hij kwam met 12 kilo aardappels thuis. 's Middags ging hij weer en tegen vier uur was hij terug.

Ze gingen weer zo te keer in de lucht en duizenden parachutisten werden naar beneden gelaten. Piet ging er naar kijken, trouwens de hele straat ging er naar toe.

Verder verloopt de dag weer, het loopt alweer tegen achten. Ik ga alvast naar bed, Piet blijft nog even op, maar ik ben ontzettend moe. Het is te hopen dat de nacht rustig is, dan is hij ook gauw weer om.

 

 

Donderdag 21 september 1944

 

Het is weer zeven uur in de ochtend, het verduisteringsgordijn kan weer de hoogte in.

De voornacht was vreselijk onrustig, alsmaar hoorden we kanonnen, maar later ging het wel weer.

Eerst maar eens naar de bakker. Er stonden al honderden mensen, maar ik heb nog voorrang, dus werd ik gauw geholpen. En steeds is het maar weer water halen. Het badhuis is evacuatie bureau geworden en daar is het een drukte van belang.

Nog steeds komen er mensen uit de stad hier naar toe, er wordt wat gesjouwd, wat ze mee kunnen nemen, nemen ze mee. Ik hoop niet dat wij weg hoeven, want dat zou ik vreselijk vinden. Telkens weer komen er vliegtuigen in de lucht en komen er parachutisten uit.

Piet is met zijn buurman hout aan 't zagen, maar ze schieten niet op, telkens gaan ze kijken.

In plaats van koffie en thee maak ik af en toe maar een potje vruchten open, we denken maar, nu hebben we ze hard nodig.

Het grote konijn hebben we ook al geslacht en vandaag heb ik mijn potje vlees ook opgemaakt.

We denken maar zo, als er wat gebeurt, zijn we het ook kwijt, dus eten we het maar op.

Het is intussen half zeven geworden, we hebben net een boterham gegeten. Nu word ik weer een beetje angstig, vooral als het tegen de nacht gaat. Ik hoop maar dat het gauw een einde neemt, want anders krijgen we een hoop zenuwpatiënten. En als het bij mij maar geen nadelige gevolgen heeft, want dat zou ik vreselijk vinden.

Piet gaat met zijn buurman een straatje om, maar ver mag hij niet, want je weet nooit wat er gebeurt.

Ik ga alvast maar naar bed, want ik voel me niet zo lekker en morgen moeten we toch ook weer goed zijn.

 

 

Vrijdag 22 september 1944

 

Na een nacht waarin ik haast geen half uur geslapen heb, is het eindelijk dag geworden.

In de voornacht waren ze weer erg met de kanonnen bezig, later was het wat rustiger. Het is erg mistig, dus kunnen ze niet veel doen. De mannen zijn weer op water uit.

Ik weet het niet, maar ik geloof niet dat ik nog lang zal lopen. Het zal nu best gauw gebeuren.

Het is in de straat tamelijk rustig, een hoop mensen maken een soort put achter in de tuin, voor eventuele straatgevechten. We hebben een oud bed in de kelder gelegd, voor als het voor mij soms nodig is, ik hoop van niet, maar dan ligt het alvast klaar. Ik ga maar weer een poosje breien, dan komt het spreitje toch misschien nog klaar.

Het is net of het zondag is, trouwens dat lijkt het iedere dag. De grote mensen lopen allemaal in goede pakken en de kinderen hebben ook het beste aan. Moet je dan onverwachts eens weg, dan heb je dat tenminste nog.

Ook komt er niets aan de deur, geen bakker, geen melkboer, dus dan lijkt het helemaal zondag. Verder verloopt de dag nogal kalm.

Er komen wat vliegtuigen over die steil recht naar beneden schieten, meer de kant van de stad uit.

Het wordt weer avond en er gaan geruchten dat de Engelschen vlakbij zijn.

Afin, we zullen maar afwachten en zien wat de zaterdag brengt.

 

 

Zaterdag 23 september 1944

 

Het zag er naar uit dat we een rustige dag zouden krijgen, iedereen was kalm, men ging water halen, brood halen en verder verliep alles gewoon.

Maar 's middags om een uur of vier werd er gezegd dat de hele Geitenkamp weg moest, wat een vreselijk iets. Nu dacht ik werkelijk dat de moed me in de schoenen zonk. Ik kreeg het erg op mijn zenuwen, maar Piet zei: "Wees toch kalm en pak alles zoveel mogelijk in".

We hebben gauw de wagen ingepakt en wat kleren. Toen kwam er weer bericht dat we niet weg hoefden en zo wisten we zelf niet hoe of wat.

En daar tussendoor waren ze volop aan 't schieten, de kogels vlogen ons om de oren. Heel de binnenstad moest wel ontruimd worden. Het was een vreselijk gezicht, al die mensen te zien sjouwen. De meesten gingen de kant van Velp en Roozendaal uit, anderen kwamen weer de Geitenkamp op. Iedereen heeft nu mensen in huis. Wij hebben nog niemand, maar als ze komen vragen nemen we ze ook maar. Liever tien er bij dan dat we zelf weg moeten.

Wat een vreselijke wereld toch, hier vlakbij staat een ontzettend zwaar geschut, horen en zien vergaat je als het werkt en zo gaan we de nacht weer tegemoet, dat is wel het ergste.

Piet is achter met de buurman een schuilkelder aan 't maken voor eventuele straatgevechten. Wij gaan nu aangekleed naar bed, want wie weet wat de nacht ons brengt.

 

 

Zondag 24 september 1944

 

Om half zeven waren we al op. Piet wilde vroeg op om te gaan graven aan de schuilkelder. Vanaf vier uur schoten ze vreselijk en de Engelsche vliegtuigen waren niet van de lucht.

Om tien uur ging ik even de weg af en hoorde dat daar alles gesloten was en dat we binnen een uur waarschijnlijk toch weg moesten.

Wat een schrik, we waren verlamd. Piet ging niet meer verder met graven, want dat had nu toch geen zin meer.

We wachten het verder maar af en ja hoor om elf uur kwam het bericht, we moesten maar naar Ede of Apeldoorn. Nou, dat is geen kleinigheid, 18 of 20 km lopen, het was een ontstellende wanorde.

De een zei we gaan, de ander zei we gaan niet en zo wisten we niet wat of we zouden doen. We zouden wachten tot vier uur dan kwamen de officiële berichten.

Intussen gingen we toch alvast maar wat pakken, maar we konden helemaal niet opschieten, dan kwam de een, dan de ander.

Ons kind is er nog niet en toch brengt het ons al zegen, want ik heb zoveel gekregen. De een kwam met suiker, die met een paar blikjes pasta, van een ander een pakje boter en ik kreeg zelfs een konijn. We zijn toen maar verder met pakken gegaan.

Die grote kist, die in Vlaardingen geweest is met appels, hebben we vol met linnengoed gedaan en Piet heeft hem in de grond begraven, in de hoop dat hij er gauw weer uit kan.

Om zes uur, we zaten net te eten, kwam er bericht door dat we allemaal naar Velp moesten. Voor ons was dat niet zo slecht, want wij konden naar Aaf en Jans, wat een groot voorrecht is.

Maar we hadden al afgesproken om maandagmorgen met de hele straat naar Apeldoorn te gaan.

Piet ging gauw naar Velp toe om te vragen hoe of wat, want zij hebben een grote logeerkamer. Aaf ging hem direct leeghalen en zei: "Laat er maar een man of vijftien komen". Zij slapen zelf in de keuken op de grond en ik kon dan hun slaapkamer krijgen. Dat is natuurlijk fijn voor de a.s. bevalling.

Toen hij terugkwam was het al kwart over zeven en Piet zei: "We gaan nu maar alvast, dan ga ik morgen wel terug om nog wat spullen op te halen".

Nu heb ik van Jo wel eens gehoord dat het zo vreselijk was om te vluchten, maar als ze dat zo vertellen gaat het langs je heen, maar nu hebben wij het ondervonden. Het is iets vreselijks, het is niet te beschrijven, het nodige neem je mee, maar wat laat je niet achter.

Ik had zo mooi het kinderkamertje ingericht, onze slaapkamer was keurig in orde, overal extra gewerkt en nu zo alles moeten verlaten, dat is erg hard.

Maar daar moeten maar niet aan denken, je denkt nu alleen maar brengen we het er levend van af? Zien we elkaar nog terug?

Ik ben toen met de kinderwagen op stap naar Velp gegaan en Piet met de fiets. Op de Velperweg was het al een drukte van belang, allemaal mensen die aan 't vluchten waren. Halverwege de Velperweg kon ik niet meer, de hele dag leef je natuurlijk ook al in spanning. Piet is toen gauw op de fiets verder gegaan en Jans kwam ons toen tegemoet.

Net even acht uur was ik daar in huis. Nu, dat heeft natuurlijk menig traantje gekost. Ik zei nog tegen Piet: "ik had wel gedacht om met de kinderwagen naar Velp te gaan, maar niet op zo'n manier, dat had ik nooit gedacht".

Na nog een poosje gezeten te hebben en een boterham gegeten te hebben zijn we om half twaalf naar bed gegaan in de hoop dat het een rustige nacht zou worden.

Dit was een zondag om nooit te vergeten. Hoe zou de volgende wezen? En nog steeds maar geen baby, die wacht zeker op de vrede.

 

 

Maandag 25 september 1944

 

Na een rustige nacht werden we om zeven uur wakker. Eerst even gegeten en toen gingen Piet en Jans met een handwagen naar de Geitenkamp. Ik ben wat boodschappen gaan doen, maar wat er toen van de Velperweg af kwam is met geen pen te beschrijven.

Het was vreselijk, al die mensen achter elkaar Velp in en wie geen plaats in Velp kreeg maar verder naar Rheden, De Steeg en Dieren.

Iedereen nam nog mee wat kon op kinderwagen, paard en wagen, handwagen, fietsen ed.

Ik stond even te kijken, maar kon het niet langer aanzien.

Om acht uur vanavond moet alles uit Arnhem weg wezen en dat voor een kleine 100.000 mensen. Ik ben reuze dankbaar dat wij hier zijn, want de meeste mensen weten niet eens waar ze naar toe moeten. Een familie van zes personen is met ons meegegaan en hebben de grote kamer.

Vanmiddag weer een vreselijk bombardement op de stad. Het schudde er hier ook van, maar we zijn  er weer door en dan zijn we weer reuze dankbaar.

Piet is vanmiddag nog even naar huis geweest en op de Paasberg waren de Duitsers de huizen al aan 't plunderen, wat zullen wij ervan terugzien? We hebben veel meegenomen, vooral de weck enz. Een hoop heeft Piet op de vliering gezet en het luik dichtgespijkerd, in de hoop dat we dat dan terugvinden.

We bidden veel, meer kunnen we niet doen.

Vanmiddag ben ik op een verloskundige uitgeweest en naar de zuster van het Witgele kruis. Dat moet nu allemaal veranderen. Die hulp uit de stad, die krijg je nu ook niet meer, maar als de zuster maar twee keer per dag komt en verder zal Aaf me wel helpen.

Ik denk maar niet veel verder, want dan word ik zo akelig.

Vanmiddag weer een groot bombardement op de stad. Het wordt al weer donker, wat zal de nacht ons weer brengen?

Aaf is met die mevrouw de vaat aan 't wassen en Piet is even naar de verloskundige toe.

Steeds gaan er grote tankwagens voorbij, dan weer naar Arnhem toe, dan weer van Arnhem af. Het is een leven van jewelste.

Ik eindig nu en hoop morgen weer te kunnen schrijven.

 

 

Dinsdag 26 september 1944

 

Het is al weer half vier in de middag. Ik heb net een uurtje op bed gelegen. Veel slapen doe ik dan niet, maar je rust zo lekker uit.

Vannacht zijn ze weer vreselijk bezig geweest met de kanonnen, later werd het wat rustiger, niettegenstaande hebben we toch lekker geslapen.

Piet is er op uit naar de distributie voor eventuele bonnen. Verder is het vandaag wel rustig, maar het is nog geen avond, er kan natuurlijk nog van alles gebeuren.

Aaf en ik gaan maar eens op brood uit, er staan overal al grote rijen voor de deur, maar ik schiet er wel in, want lang staan kan ik niet meer.

En nog loop ik maar steeds. Vanmiddag kreeg ik mijn kaartjes voor de a.s. moeder. We hebben toen gauw alles er op gehaald en 's avonds hebben we maar eens lekker pannenkoeken gebakken. Aaf vond het zo heerlijk en zat reuze te genieten. We vergaten er echt de oorlog door. Trouwens wij vonden het ook fijn.

Om half zeven kwam de zuster van het Witgele kruis, een hele aardige. Ik liet haar alles zien en ze vond het keurig in orde, alleen vond ze het zo jammer dat ik de doopjurk niet mee-genomen had. Maar ja, ik wist niet dat ik hier naar toe kwam.

Piet wilde hem gaan halen, maar ja dan moest de hele kist opgegraven worden en dat was heel wat. Enfin, we zouden er eerst maar eens een nachtje over slapen.

's Avonds kwam de familie van de andere kamer nog een poosje bij ons zitten en om half elf gingen we naar bed.

 

 

Woensdag 27 september 1944

 

We hebben een hele rustige nacht gehad, eigenlijk te rustig. Aaf vindt het tenminste niks, zo schieten we niet op, zegt ze.

Piet heeft toch maar besloten om de kist te gaan halen.

Om half tien ging hij met Jans met een handwagen naar de Geitenkamp en om twaalf uur waren ze terug. Nou vind ik het toch wel leuk want nu heb ik de doopjurk en verder al het linnengoed hier, in de hoop dat we hier niet weghoeven. Verder is het tamelijk rustig.

Vanmiddag heb ik een poosje rust gehad en ben ik bij de buren koekjes wezen bakken. Als ik dan op bed ligt, hebben we nog iets.

Later werd ik zo beroerd, dat ik beslist dacht dat de baby kwam.

Op zeven uur ben ik met Piet en Jans nog even naar Mien geweest, want die was jarig en zij zat hier een paar straten vandaan. Van die wandeling knapte ik op, toen ik thuiskwam ben ik toch maar naar bed gegaan, want ik was reuze moe.

 

 

Donderdag 28 september 1944

 

Het is alweer twaalf uur in de morgen, ondanks de oorlog gaan de dagen toch gauw om. Piet komt juist binnen met f 4,00, we krijgen f 2,00 per persoon per week, meer hebben we niet nodig, wat een hoop. hè! Het is een voorschot op het loon.

Vanmorgen heb ik Aaf haar slaapkamer goed geveegd en gestoft en nu kan de baby komen.

Ik voel me op het moment wel beroerd, maar ja dat heb ik wel meer.

Ik eindig maar weer even, want we gaan nu eerst eten. Na gegeten te hebben ben ik eerst even gaan rusten en verder is het tamelijk rustig.

Om acht uur ben ik toch maar naar bed gegaan, want ik was reuze moe.

Ze vliegen en schieten wel weer erg, maar het is nogal veraf.

 

 

Vrijdag 29 september 1944

 

Al weer een dag verder en weer is het twaalf uur, maar het is angstiger dan gisteren. Vanmorgen om acht uur ben ik naar de dokter geweest om een halve liter melk per dag en die krijg ik nu.

Toen ik daar vandaan kwam stond heel Velp op stelten. Iedere man onder de zestig werd aangehouden door de Duitsers en moesten mee. Jans was met Piet en Jo Netto naar Lathum gegaan om te zien of ze wat melk op de kop konden tikken.

Om zes uur vanmorgen gingen ze al op weg. Toe Aaf dat hoorde van dat oppikken is ze met Wil Netto naar het veer gegaan om ze op te vangen en ze te waarschuwen, maar ze kwamen onverrichter zaken terug. Ik vermoed dat ze het al gehoord hebben en verder Lathum ingegaan zijn.

Het is nu weer rustig buiten, misschien is het al weer over. Ik hoop maar dat ze gauw thuis komen.

De een zegt dat het voor aardappelen rooien is en de ander voor putten graven. Het is zo het is, maar we zijn er weer mooi mee.

Ik ben op het ogenblik erg rustig en ik heb goede moed dat ze wel terugkomen. Ik bid er wel voor en dan komt het best wel in orde. Er is nu toch eenmaal niets aan te doen. Als ik maar niet zo liep, dan zou ik het allemaal niet zo erg vinden, maar nu?

Vanmorgen is er weer een andere verloskundige geweest, die mij zal helpen. Ze heeft me helemaal onderzocht en alles was goed, het zal volgens haar wel niet lang meer duren. Aan de hartklop te horen dacht ze aan een meisje, maar volgens mij kan je daar toch niets van zeggen.

Ik eindig nu en hoop als ik weer ga schrijven, dat de mannen terug zijn.

 

 

Zaterdag 30 september 1944     Piet schrijft hiet verder.

 

Het is in de namiddag. Allereerst de reden dat een andere hand dit schrift voortzet. Vanmiddag om twaalf uur begonnen bij Truus de eerste tekenen er op te wijzen dat er werking kwam. Daar het zeer gevaarlijk is om in de speruren over straat te gaan, zodat we tussen 20.00 en 04.00 uur geen hulp kunnen halen, hebben we moeite gedaan om Truus in een kraaminrichting te krijgen. We zijn daar wonderwel in geslaagd en zojuist heb ik Truus er heen gebracht. Het is een ruime school met ruim voldoende verplegend personeel, zowel leken als kloosterzusters, zodat ze daar onder goede hoede is en we maar af moeten wachten hoe het verder loopt.

Gisteren gingen we, zoals Truus meldde, 's morgen om zes uur naar Lathum om melk te halen. We moesten daarvoor het land in. Toen we weer bij het veer kwamen hoorden we dat ze in Velp jacht hielden op mannen van achttien tot zestig jaar. We kregen toen onderdak en goed eten bij een boer en we hebben daar, gewapend met een overal, aardappels gesorteerd op het land, daarna weer gegeten en toen aardappels binnen gehaald. Toen we hierna wilden beginnen om een nachtleger klaar te maken, kregen we het bericht dat alles intussen veilig was geworden, zodat we toen op de vlugste manier naar Velp terugtrokken en om half negen thuiskwamen.

De dag van vandaag had een minder gunstig verloop, Aaf had tweemaal een zenuwaanval, wat ook op de anderen minder gunstig werkte.

De rest heb ik hierboven reeds beschreven.

 

 

Zondag 1 oktober 1944

 

Mijn eerste taak was om een bezoek aan Truus te brengen.

De eerste zuster die ik in de gang tegenkwam vertelde mij dat ik vader was geworden. Achteraf bleek het dat het een vergissing was.

Toen ik gisterenavond bij Truus wegging was zij de enige kraamvrouw en sindsdien zijn er nog twee bijgekomen, die beiden in de nacht een dochter baarden. Met Truus was het nog het oude doen.

Om twaalf uur ben ik weer weggegaan, nog steeds hetzelfde.

Terwijl ik er was gaf de zuster haar de raad wat meer te lopen.

Om drie uur was ze aan 't wandelen op de zaal en ze had zo nu en dan flinke krampen, natuurlijk een goed teken.

Om half acht ga ik nog even horen, wat de nacht kan brengen.

Ook het bezoek van half acht gaf geen nieuwe gezichtspunten.

 

 

Maandag 2 oktober 1944

 

Het bezoek van acht uur bracht geen nieuws. Ik kreeg de mededeling om twaalf uur nog even te komen horen, maar het zal wel weer voor niets zijn. Het is nu bij twaalven, dus ga ik nog even.

Het is nu half drie. Zojuist ben ik terug van Truus.

Toen ik om twaalf uur kwam, lag ze al op de kraamkamer en om één uur kwam een blozende dochter ter wereld van ongeveer 7 à 8 pond met ongekend lang gitzwart haar. Alles had een gunstig verloop.

Vanmiddag om half vijf werd de kleine gedoopt.

Intussen is een bekendmaking aangeplakt dat de evacués uit Arnhem vóór morgenavond acht uur moeten vertrekken in de richting van Ede.

Het is nu vijf uur. Zojuist is Cocky gedoopt.

De volledige benaming is: Cornelia Wilhelmina Theresia Maria Scholte.

Eén van de buren uit de Sperwerstraat heeft de kleine Cocky ten doop gehouden.

De inschrijving in de burgerlijke stand in de gemeente Rheden is ook reeds geschied.

Truus heeft in het noodziekenhuis (een R.K.school) een schitterende verpleging. Direct na de bevalling mocht ik haar een bord pudding met kersen voeren en daarna kreeg ze nog vier sneetjes brood met dikke plakken spek.

Vanavond ging ik langs en toen lag ze een heerlijk kippenboutje op te peuzelen. Eieren krijgt ze ook geregeld.